อย่างน้อยก็ได้ภาคภูมิใจว่าในช่วงชีวิตนึง ที่ได้ทำงานที่โรงไฟฟ้าบางปะกง เราสร้างสิ่งที่เป็นสิ่งที่ดีให้กับชุมชน ได้มีโอกาสเห็นรอยยิ้มของคนในชุมชน ซึ่งครั้งนึงมันอาจจะเคยแห้งผาดไปแล้วก็ได้ ครั้งหนึ่งผมเคยไปที่โรงเรียนพระพิมลเสนี ไปทำกิจกรรม กำลังจะกลับมาโรงไฟฟ้านี่แหละ ได้ยินเสียงชาวบ้านเขาเรียก คุณเอ๋ ๆ คุณป้าด้วยความห่วงว่าเราจะกลับบ้านแล้วยังไม่ได้ขนมทาน เอาขนมมาให้ ขนมไม่มีมูลค่าอะไร เป็นแค่ขนมจากธรรมดามีไม่ถึง 6 ชิ้นมั้ง รู้สึก แต่มันเป็นอะไรที่มีความรู้สึกภูมิใจ ภูมิใจที่ว่าเขารู้สึกเหมือนลูกเหมือนหลาน เขารู้สึกว่าเราคือเพื่อบ้านของเขา ผมว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ อาจจะไม่ต้องมองเรื่องที่ทำให้เขามีรายได้ อาจจะไม่มองเรื่องที่ต้องทำให้เขามีบ้านหลังใหญ่ แต่จริง ๆ แล้วบ้านหลังใหญ่ของเราคือ ชุมชนครับ เขามีความสุข เรามีความสุข เขาเห็นเรา เขารู้สึกว่าเราเป็นลูกเป็นหลานเป็นเพื่อน นี่แหละคือหัวใจของมัน ของคนทำงานในด้านพัฒนาชุมชน ส่วนอื่นๆ เป็นผลพลอยได้ตามมามันก็ทำให้เราแอบยิ้มแหละ และผมเชื่อมั่นว่าทุกครั้งที่ผมผ่านไปในพื้นที่ที่เราทำงานร่วมกับโครงการ ผมว่าผมยิ้มทุกครั้ง เพราะมันเป็นความประทับใจที่เกิดขึ้นจากการได้ลงมือทำงานในพื้นที่