ส่องสถานการณ์ความมั่นคงทางอาหารของไทย
ส่องสถานการณ์ความมั่นคงทางอาหารของไทย หากพูดถึง “อาหารไทย” เชื่อว่าแทบทุกคนไม่ว่าจะเป็นชาวไทย หรือชาวต่างชาติ ต่างยอมรับในรสชาติความอร่อย ความหลากหลาย รวมถึงความอุดมสมบูรณ์ และยังเป็นประเทศผู้ผลิตอาหาร และผู้ส่งออกอาหารระดับต้นของโลก ถึงขั้นที่รัฐบาลไทยในยุคหนึ่งเล่นใหญ่ประกาศนโยบายผลักดันประเทศไทยให้เป็นครัวโลกกันเลยทีเดียว เมื่อมีใครพูดถึงเรื่องความมั่นคงทางอาหาร (Food Security) คนไทยส่วนใหญ่มักเข้าใจว่าหมายถึงการมีอาหารเพียงพอ บวกกับภาพจำจากวาทะกรรม “ประเทศไทยโชคดี ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว” ส่งผลให้หลายคนไม่สนใจ หรือตระหนักถึงเรื่องความมั่นคงทางอาหารกันอย่างจริงจัง ทั้งที่จริงแล้วในระดับโลก เรื่องของความมั่นคงทางอาหารถูกพูดถึงมาหลายทศวรรษ สอดคล้องตามสถานการณ์อาหารและสังคมในช่วงเวลานั้นๆ ช่วงปี 1960 – 1970 โลกขาดแคลนอาหาร การแก้ไขปัญหาจึงเน้นไปที่การเร่งผลิตปริมาณอาหารให้ได้มากที่สุด โดยการเพิ่มพื้นที่ภาคการเกษตร การใช้เทคโนโลยีและสารเคมีทางการเกษตร แต่แม้จะมีปริมาณอาหารเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่กลับพบว่า “ความหิวโหย” (Hunger) ในกลุ่มคนจนยังมีอยู่ ในช่วง 1980 จึงเน้น “การเข้าถึงอาหาร” โดยใช้นโยบายทางการเมือง เศรษฐกิจ และสังคม กระจายอาหารให้ถึงทุกคน ต่อมาหลังปี 1990 ความมั่นคงทางอาหารได้ขยายครอบคลุมมิติ “ความปลอดภัยทางอาหาร” ได้แก่ คุณภาพ คุณค่าทางอาหารและโภชนาการ ความมั่นคงทางอาหาร จึงไม่ใช่แค่การที่ทุกคนสามารถเข้าถึงอาหารได้ มีอาหารอย่างเพียงพอ…